ලේ ගලන මිහිතලය

 

මුඵ මිනිස් මිහිතලෙන්
රුහිරු ගලමින් තිබීණි.
කාලයද – ගොඩනැගිලි – මහ මංද
අපරාධවල මේ සහපිරිවර
වැස්සෙන් සේදී
මතකය මැකී ගියේය.
එක් වරක් නොව දහස් වර
නැවත නැවත ද,
මේ පුංචි ග‍්‍රහලොව
මෙසේ රුහිරෙන් නැහැව ගොස් ඇත.

යුද්ධයෙන්, පලිගැනීමෙන්
සැගවෙමින්, මුණ ලා කළ සටනින්
මහ දන වැටුණහ, මියැදුණහ.
ඉක්බිති ඒ සියලූ දෑ.
සෑම සතරැස් මීටරයක් – ලෙයින් පෙගුණු බව
නැත්තටම මැකිණි මතකයෙන්.

වංක නොපැහැදිලි ස්මාරකයක්
ලෝකඩ තහඩු ලිපියක් – ඉක්බිති නෙක කතා ඒ ගැන.

උපත් ඇතිවෙයි, නගර බිහිවෙයි
ඉක්බිති මතකය අදුරට මුසුවෙයි

මතකය නසන්නට අපට ඇති ශිල්ප ක‍්‍රම
මතකය නසන්නට අපට ඇති විදු නුවණ

ලෙයින් පෙගුණු දෑ මලින් වැසී යයි
තරුණ ජනයිනි සැරසෙව් තව වරක්

නසන්නට වාරයක්  –
මියෙන්නට වාරයක් -
ලැබෙන තෙක්

රුහිරු මත මල් විසුරුවන්නට
ලැබෙන තෙක් වාරයක්

පැබ්ලො නෙරූදා
(මතක පූජාව – මාලිනි ගෝවින්නගේ)